Wykorzystanie własnego źródła ciepła wymaga przede wszystkim zaprojektowania odpowiedniego sposobu odprowadzenia spalin, a więc odpowiedniego komina.
Do współpracy ze współczesnymi urządzeniami grzewczymi dostosowano obecnie cały szereg rozwiązań instalacji kominowych. Poza tradycyjnymi kominami podciśnieniowymi, coraz powszechniej stosowane są systemy spalinowe i powietrzno – spalinowe, przeznaczone do pracy z kotłami z zamkniętą komorą spalania bądź kotłami kondensacyjnymi.
Nowoczesne kotły pracują cyklicznie, tzn. włączają się i wyłączają wielokrotnie w trakcie pracy, a temperatura wytwarzanych spalin jest o wiele niższa w porównaniu do temperatury spalin ze starych kotłów na paliwa stałe. W związku z tym, ściany tradycyjnego murowanego komina nigdy nie zdążyłyby nagrzać się do temperatury wyższej od temperatury punktu rosy, a w konsekwencji w kominie stale wykraplałaby się para wodna, powodując jego niszczenie. Trzeba mieć na uwadze powyższe niekorzystne uwarunkowania, które wynikają z samego charakteru procesu spalania. Kominy muszą być dobrze zaizolowane termicznie i wykonane z materiałów niewrażliwych na działanie wilgoci.
Przykładowe punkty temperatury rosy w zależności od rodzaju paliwa przedstawia poniższy diagram.
Przy instalowaniu nowoczesnych urządzeń grzewczych zaleca się stosowanie systemowych rozwiązań kominowych, które są wykonane z materiałów niepalnych, charakteryzują się odpowiednią odpornością na wysokie temperatury, mokre i agresywne spaliny oraz korozję budowlaną.
Efektywna wysokość komina, mierzona od trójnika do wylotu ponad dach, nie może być mniejsza niż 4 m. Wyloty kominów muszą być wyprowadzone na odpowiednią wysokość ponad dach. Ograniczenia dotyczące usytuowania wylotów kominów zgodnie z PN-89 /B – 10425 przedstawiono na poniższych schematach.
Usytuowanie wylotów komina
Klasyfikacja kominów
W budownictwie mieszkaniowym najczęściej stosowanymi urządzeniami grzewczymi są kotły, które zgodnie z przyjętą klasyfikacją unijną posiadają oznaczenia typu „B” i „C”. Urządzenia typu „B” to kotły z „otwartą komorą spalania” tj. kotły, które pobierają powietrze potrzebne do spalania z pomieszczenia, w którym kocioł jest zabudowany. Kotły oznakowane typem „C” to urządzenia grzewcze posiadające „zamkniętą komorę spalania”, w większości wyposażone w wentylator, dzięki czemu odprowadzenie spalin i pobieranie powietrza może być wymuszane przez wentylator.
Kotły tego typu wymagają zastosowania specjalnych powietrzno-spalinowych systemów kominowych. Umożliwiają one pracę przyłączonych kotłów, niezależnie od ilości powietrza w pomieszczeniu. Wyeliminowane zostają w ten sposób problemy ze spalaniem w przypadku zbyt szczelnych okien. Powietrze do spalania transportowane jest z wylotu kominowego do paleniska strumieniem przeciwnym do gazów spalinowych, dzięki czemu w kominie koncentrycznym uzyskujemy korzystny efekt wymiennika ciepła, który podwyższa sprawność kotła.
Wymiennik ciepła
Na rysunku 2 przedstawiono kilka przykładowych rozwiązań kominów odprowadzających spaliny z urządzeń gazowych typu „B” (atmosferycznych), natomiast na rysunkach 3a, 3b, 3c i 3d, zaprezentowano schematy instalacji spalinowych i powietrzno – spalinowych stosowanych w kotłach z zamkniętą komorą spalania oraz kotłach kondensacyjnych.
Rys. 3 Przekroje instalacji spalinowych i powietrzno-spalinowych w kotłach z zamkniętą komorą spalania oraz w kotłach kondensacyjnych
Szczególną uwagę należy zwrócić na instalacje spalinowe pracujące w nadciśnieniu. Przy takim trybie pracy, ze względu na wymaganą wysoką szczelność, mogą być zastosowane jedynie systemy kominowe, które posiadają odpowiednie certyfikaty do pracy w nadciśnieniu, pozwalające na zastosowanie ich w budownictwie. Pamiętać należy, że w przypadku zastosowania systemów spalinowych rozdzielnych, tj. osobny przewód spalinowy i odrębne doprowadzenie powietrza (rys. 3c), niezbędne jest wykonanie w pomieszczeniu zabudowy kotła sprawnie działającej wentylacji wywiewno–nawiewnej.
Z wielką ostrożnością należy traktować również sposób wyrzutu spalin z kotłów z zamkniętą komorą spalania przez ścianę na zewnątrz budynku. Czasami oszczędności z tytułu niższych kosztów takich instalacji niweczą skutki w postaci np. zniszczenia i uszkodzenia elewacji w okresie zimowym wywołanym przez mokre spaliny. Przy niewłaściwie wyprowadzonym przewodzie spalinowym, braku zachowania należytych odległości wylotu kanału spalinowego od okien, balkonów, drzwi wejściowych czy kratek wentylacyjnych może dojść w zależności od kierunku i prędkości wiatru do przenikania spalin do pomieszczeń mieszkalnych.
W budynkach wielorodzinnych przepisy zezwalają na wyrzut boczny spalin jedynie z urządzeń o mocy do 5 kW, w budynkach jednorodzinnych do 21 kW.
Nowoczesny komin jest stałym elementem substancji budowlanej i dlatego powinien być uniwersalnie zaplanowany, tak aby również przyszłe generacje kotłów grzewczych mogły być bez problemu podłączone. Jest to ważne ze względu na krótki okres użytkowania kotła grzewczego w porównaniu z kominem. Jeżeli zostanie wybrany przewód spalinowy, który nie jest przeznaczony do innego systemu grzewczego, zmiana będzie wymagała zmiany komina.
Kominy powinny spełniać wymagania zharmonizowanych norm technicznych w tym normy przewodniej PN EN 1443 oraz przepisów budowlanych określających możliwości zastosowania właściwych rozwiązań konstrukcyjnych i materiałowych w określonych warunkach pracy komina. Używane do wykonania komina elementy muszą być przez producenta oznakowane krajowym znakiem budowlanym lub znakiem europejskim „CE”, powinny także posiadać oznakowanie warunków i dopuszczalnych parametrów stosowania. Przed rozpoczęciem użytkowania kominy i instalacje spalinowe musza być sprawdzone i odebrane przez uprawnionego mistrza kominiarskiego.